Μια κοπέλα με κόκκινο καπέλο ήρθε στην αυλή μου

και κρατουσε στα χέρια της πολύχρωμες τουλίπες

Μια κίτρινη,μια κόκκινη,μια λευκή,μια ροζ

και μια -κάπως ταλεπωρημένη-μαύρη.

Η καθεμία από αυτές είχε και από ένα όνομα.

Η κίτρινη λεγόταν Μίσος,η κόκκινη Πάθος,

η λευκή Ελευθερία,η ροζ Ευτύχια και η μαύρη Φόβος.

Της ειπα να μου χαρίσει,μα εκείνη με κοίταξε με

δυο μάτια θλιμμένα και μου είπε πως η καθεμία

είναι ξεχωριστή για εκείνη και πως χωρίς αυτές δεν

θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη.

Τότε έσκιψα και πριν αρχίσω να απομακρίνομαι

της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο.

Πέρασαν μέρες,μήνες,χρόνια και εγώ ακόμα την αναζητούσα.

Ήθελα μόνο να την ακούσω μια ακόμη φορά να μου μιλάει

με την γαλήνια,απαλή φωνή της για τα ταξιδια των

μπαλονιών και της βροχής,τη μαγεία της μελωδίαςτων φύλλων

όταν παρασέρνονται από τον άνεμο και για άλλα

πολλά ασήμαντα θέματα που με τον δίκο της ιδιαίτερο τροπο

φάνταζαν τόσο μοναδικά.Όταν μου κρατούσε τα χέρια

ένιωθα παντοδύναμη,όταν την άκουγα ένιωθα τυχερή

και όταν την ακολουθούσα ευτυχισμένη.

Ώσπου ένα ανοιξιάτικο πρωινό,πριν καλά καλά ξεπροβάλλει

ο όμορφος ήλιος και σβήσει και το τελευταίο αστέρι,

άνοιξα το παράθυρο μου γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδες

για ένα πιο όμορφο αύριο,αντίκρυσα τις πέντε τουλιπες

της κυρίας με το κόκκινο καπέλο που ποτέ δεν έμαθα

το όνομα της.Τις τουλίπες συντρόφευε ένα ένα μικρό-μικρό

σημείωμα που έγραφε:

"Εμένα με έχασες,αυτές όμως κράτας τες σφιχτά στην αγκαλιά σου

και μην απορρίψεις καμία,μήτε την Κίτρινη μήτε την Μαύρη

γιατί δίχως αυτές δεν θα έχουν νόημα οι άλλες"

λίγο παρακάτω με μικρά καλλιγραφικά γράμματα το όνομα αυτης:

"Ζωή"